Άλλο Glamour κι άλλο Clamor

Αρχικά ήθελα να τιτλοφορήσω την ανάρτηση: «τον πούτσο κλαίγανε..(dick clamabat)». Αμέσως μετά σκέφτηκα το: «μουνί κλαμένο» (pussy clamor). Παρότι και οι δύο αρχικοί τίτλοι είναι πιο κοντά στην «καταγγελτική» πραγματικότητα του άρθρου επέλεξα ως τελικό αποτέλεσμα κάτι εντελώς ξεφτίλα προκειμένου να μην (προς)δώσω την παραμικρή, έστω και sexουαλική, αξία στο «εικονιζόμενο πρόσωπο» της «αστικής ευγένειας». Οι πιθανοί σολοικισμοί εξάλλου σκοπό έχουν να προβοκάρουν την εικόνα μου προκειμένου να μην Komplexαριστεί περαιτέρω η ψωραλέα «πνευματική ελίτ» του τόπου.

Είναι κοινώς γνωστό, σε στενό gossipάδικο κύκλο ομολογώ, ότι έχω διεισδύσει στο «βαθύ κράτος» των αστικών σαλονιών και σε ένα αξιοσέβαστο μέγεθος (ποσότητα) της θηλυκής πλευράς αυτών.. Δεν θα επικαλούμουν ποτέ τις επιδόσεις μου με αξιώσεις ανταγωνισμού προς τον «έχω γαμήσει την μισή Αθήνα», αφενός γιατί δεν έκανα διακρίσεις πόλεων και καταγωγής ως δημοκράτης και μη ρατσιστής, αφετέρου γιατί δεν συνδύασα ποτέ τις ποσοτικές επιδόσεις ευθέως με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά εν γένει και την εν τέλει ποιοτική αξιολόγηση. Πρέπει επίσης να κοινοποιήσω, όχι μόνο προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού αλλά κυρίως για την οργανικότητα της αφήγησης, ότι δεν υποτίμησα ποτέ ούτε και σνόμπαρα την μικροαστική τάξη που ενίοτε πότιζα με σχετική επιτυχία, όπως η ίδια ομολογούσε.. Ο λόγος που ξέπεφτα στα μικροαστικά μουνιά δεν ήταν ποτέ κάποια παρατεταμένη αγαμία αλλά η απώθηση που μου προκαλούσε, κατά την παρατεταμένη χρήση του, το φορτίο του ψευδό-glamour της ψωραλέας κοτσαμπάσικης ελίτ που αποκαλούμε, για λόγους διεθνιστικούς ή κοσμοπολίτικους, αστική. Σε κάθε περίπτωση, δεν ξέπεσα ποτέ στην κατηγορία σαβουρογάμης, κι αυτό είναι το όπλο μου και η περηφάνια μου. Εκ βαθέων (de profundis) ένιωθα και συνεχίζω να νιώθω ότι οι μικροαστοί (ειδικά, κατά κόρον, οι μικροαστές) υποκρίνονται οργασμούς, ακόμα και σχέσεις.. Στα μεγέθη του εγχώριου προτεκτοράτου τούτη η ψυχολογία εκτείνεται και στα «ανώτερα στρώματα».. Σαν φαλλοκρατικό γουρούνι όμως ποτέ δεν με απασχόλησε η «αλήθεια» των οργασμών της άλλης..

Εύλογα μετά από δύο «πυκνές» παραγράφους θα αναρωτηθούν πολλές/πολλοί/πολλά που το πάω.. Πουθενά συγκεκριμένα, απλά προσπαθώ να μεγαλώσω την ανάρτηση με ευφάνταστες (εξόχως σοκαριστικές για τους μικροαστούς και ίσως και τους ποπολάρους) μαλακίες, μπας και τσιμπήσουμε περισσότερη επισκεψιμότητα και εισπράξουμε κάτι από τις διαφημίσεις που δεν έχω αυτό το διάστημα. Άμα δεν σου κάνει κλικ η ιστορία, φασκελοκουκούλωστα.

Την Αθηνά Σοκόλη δεν έτυχε να την γνωρίσω ποτέ, παρά τις προαναφερόμενες έντονες δραστηριότητές μου. Μια μέρα στην μέση του περασμένου Σεπτέμβρη λοιπόν το φασιστοbook, με τις γνωστές ρουφιάνικες εφαρμογές του, έφερε εμπρός μου ένα post της «κυρίας»: Σοβαρά τώρα, τέτοιες επιχειρήσεις θέλετε; Ως πηγαία καλοπροαίρετος μαλάκας που είμαι και εμμονικός με την διάδοση απόψεων (posts) που μου κάνουν κλικ, το αναδημοσίευσα. Ενημέρωσα βεβαίως την «κυρία» για το «ατόπημά» μου προκειμένου να εκφράσει πιθανή εναντίωση αλλά κυρίως επειδή έτσι επιβάλει η δεοντολογία, ανεξάρτητα αν την ονομάσουμε αστική, μικροαστική ή και απλώς δεοντολογία. Ταυτόχρονα σχεδόν έκανα και αίτημα φασιστοbookικής φιλίας το οποίο και απεδέχθην.. Η φασιστοbookική «κοινή» ζωή μας εξελίσσονταν ομαλά μέχρι πριν λίγες ώρες που συνέβη το μοιραίο. Σε γενικές γραμμές, ο μαύρος γάτος, επειδή «κυρίες» σαν την προαναφερόμενη τις έχω σπουδάσει τόσο στην ζωή όσο και στα social media, υπήρξα πολύ φειδωλός σε σχολιασμό στα posts της. Εισέπραξα μάλιστα, ακόμα και like σε παλιότερο σχόλιο μου και αν θυμάμαι καλά και σ΄ ένα ή δύο δικά μου post.. Τόσο όσο να με κάνει να αμφιβάλω για την αγχίνοια μου. Με παρηγορεί πάντα η επιφανειακή σκέψη ότι ο διαδεδομένος, σχεδόν αταβιστικός, likeισμός έχει πάρει στο λαιμό του πολλά πρεζάκια του facebook.

Παραθέτω το μοιραίο σχόλιο, κυρίως όμως το «νήμα» σχολιασμού που οδήγησε την «κυρία» στην διαγραφή των σχολίων και στον αποκλεισμό του (facebook) προφίλ μου. Χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς μια κίτρινη κάρτα βρε αδερφέ..Δεν παραπονιέμαι, δεν γκρινιάζω. Δεν με απασχολεί καν ποια από τις δύο κότες-σουσούδες ενοχλήθηκε πρώτη και ποια πούλησε εκδούλευση στην άλλη. Παραθέτω απλά κάτι για το οποίο πλείστοι όσοι θα μονολογήσουν: «Σιγά τα ωά». Θεωρώ όμως ότι υπάρχει μια μικρή ομάδα ανθρώπων, βαθιά ανθρώπινων, που νιώθει ή και καταλαβαίνει (κατανοεί) πολύ καλά τι θέλω να πω..τι ακριβώς με απασχολεί και με τρώει.

Αξίζει να γράφεις και να μιλάς, όσο υπάρχουν άνθρωποι..