Η Αθήνα έχει θέατρα…

…έτσι μας λέγανε. Έχει πολιτισμό. Έχεις πολλές επιλογές. Έχει θέατρα, μουσικές, απ΄ όλα έχει… μα στην Κέρκυρα μας άρεσε που είχαμε την ησυχία μας. Μας άρεσε που με τα πόδια μπορείς να πας να δεις έναν, δέκα, είκοσι, ανθρώπους… που με δύο ρόδες μπορούσες να πας παντού και με τέσσερις έβγαζες γκόμενα από το πιο μακρινό χωριό. Και μας έφτανε αυτό και ήμασταν ευτυχισμένοι. Αλλά προκύψαν έρωτες… έρωτες που με πήραν μακριά απ’ το νησί μου. Και να που βρέθηκα στις Αθήνες, στα θέατρα και να ο πολιτισμός, να τον μυρίσεις, να τον φας. Βγαίνεις απ’ το σπίτι και προσέχεις μη σου πέσει ο πολιτισμός στην καρκάλα και πάθεις καμιά ζημιά.

Τρίτη βράδυ λοιπόν και η παράσταση αρχίζει στις 8 και κάτι. Μία ώρα στο δρόμο και είμαι εκεί… Το μέγαρο! Ωραίο πράμα… μεγάλο! Συναντάω τη Μυρτώ. Της το ‘χα τάξει εδώ και τρεις βδομάδες. Περιμένουμε και μια φίλη. Ο Φαίδων Γάμμα μπαίνει από την είσοδο. Ωραίος ηθοποιός ο Φαίδωνας. Μεγάλωσε. Το έβλεπες και στο περπάτημα του. Αλλά ωραίος! Ήρθε κι αυτός να δει τους ακροβάτες και τους τσιρκουλάνους. Θυμάμαι ακόμα το παιδικό δίλημμα στο οποίο με είχε βάλει αυτή η ταινία… «ο σεξοκυνηγός». Θα ήθελα να ήμουν ένας τυφλός βοσκός που όλα τα κορίτσια του χωριού θα γούσταραν να μπουν στην καλύβα μου να με φάνε ή αν θα ήθελα να ήμουν ένας «φυσιολογικός» άνθρωπος? Αυτή η ταινία ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό εκείνη την ώρα και μου ξύπνησε ευχάριστες παιδικές φαντασιώσεις.

Η παράσταση άρχισε. Καλά ήταν. Θα ήταν καλύτερα βέβαια αν είχαμε βιονικά μάτια ή μπινόκιουλαρς. Η παράσταση τέλειωσε. Πάμε προς την έξοδο. Ξαναείδα τον Φαίδων και κάποια άλλα πρόσωπα «διάσημα». Πιο κάτω η Νόνη Δέλτα κάθεται και κουβεντιάζει με μια φίλη της. Όσο μεγαλώνει ομορφαίνει. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη γυμνή φωτογράφηση του 97. Τι γυναίκα… τα άξιζε τα λεφτά του εκείνο το τεύχος που το κρύβαμε κάτω από το στρώμα σαν θησαυρό. Και να τώρα μπροστά μου η Νόνη. Την κοίταξα και για μια στιγμή με κοίταξε και εκείνη συνεχίζοντας να μιλάει. Άραγε να το ‘δε στα μάτια μου τι μαλακία έχω τραβήξει για πάρτη της?