Το να μεγαλώνεις..

Το να μεγαλώνεις δεν είναι δα και το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Είναι σαν να σου επιβάλλουν να εγκαταλείψεις έναν ρόλο χωρίς να ξέρεις αν θα καταφέρεις να τα βγάλεις πέρα στον επόμενο. Στα 38 μου, έχω περάσει από πολλές ηλικίες και τις προσδοκίες αυτών, νομίζω ότι απέτυχα σε όλες. Θυμάμαι από πολύ μικρή, από τον εποχή που μπαίναμε στο ferry boat για να εγκατασταθούμε σε μία ξένη χώρα και ο πατέρας μου έπεφτε με δύναμη στο κρεβάτι του πλοίου αντί να ξαπλώσει ακριβώς όπως κάνω κι εγώ, αφήνω το βάρος μου λες και μου είναι δυσβάσταχτο που το κουβαλάω. Μάλλον είναι. Μάλλον ήταν και για εκείνον. Θυμάμαι να ξυπνάω από εφιάλτη στο μοναδικό σπίτι που ζήσαμε ως κάτι σαν οικογένεια, αυτό που χρειάστηκε να πουλήσω για πληρώσω αναδρομικούς φόρους, και να αναζητώ την μητέρα μου που ως συνήθως μιλούσε στο σταθερό τηλέφωνο, δεν υπήρχαν ούτε ασύρματα ούτε κινητά τότε, με τα πόδια πάνω στο γραφείο. Στο όνειρό μου είχα δει τον πατέρα μου ντυμένο ναυτικό με μούσια να μου ανακοινώνει ότι θα φύγει κι έκλαιγα. Πόσο να ήμουν τότε, δύο; τρία; Και είναι αλήθεια ότι ο πατέρας μου επί δεκαετίες μόνο αυτό έκανε, σιγά σιγά έφευγε καταφέρνοντας σχεδόν ποτέ να μην είναι εδώ. Θυμάμαι να με ξυπνούν όταν μου έφεραν τον σκύλο μου τον Oleg, ένα ημίαιμο που όταν χώρισαν κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να φροντίζει οπότε τον έδωσαν, με δυσκολία κράτησαν εμένα. Όλη μου την ζωή αναρωτιέμαι τι έγινε ο σκύλος μου, θα είναι σκόνη τώρα, οπότε τον αποκαλώ από μέσα μου Oleg Dust Cassini και γίνεται κάτι πιο “στέρεο” σαν αστερισμός που μόνο εγώ βλέπω. Θυμάμαι τον παππού μου να μου μαθαίνει να ξεχωρίζω το αριστερό από το δεξί στον απέναντι άνθρωπο, ποτέ δεν κατάλαβε ότι η εγγονή του έβλεπε μόνο προς μια κατεύθυνση: ΠΙΣΩ. Θυμάμαι την πρώτη φορά γύρω στα οκτώ μου που είδα στην μεγάλη οθόνη την Rita Hayworth στην Gilda και συνειδητοποίησα ότι αν αυτή είναι γυναίκα, δεν ξέρω τι είμαστε εμείς οι υπόλοιπες. Θυμάμαι τρία πρώτα φιλιά με τους ανθρώπους που ερωτεύτηκα, τα τελευταία πότε ήταν; Θυμάμαι τους λιγοστούς ανθρώπους που έκαναν τα γενέθλια μου ευτυχισμένα, ώρες σιωπής με την Ν. στο σπίτι της που απλώνονταν μέσα μας κι έξω μας και δεν χρειάζονταν φτιασίδια, τηλεφωνήματα με τον Κ. που κρατούσαν ώρες και με έβριζε μέχρι που στο τέλος του έλεγα κάτι και γελούσε και μου τα συγχωρούσε όλα όπως κι εγώ συγχωρούσα τα δικά του. Στα 38 μου χρόνια χρειάστηκε πιο συχνά από ό,τι θα ήθελα να ζήσω χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάω. Κι αυτή είναι η σκληρότερη πλευρά της ζωής. Κάποιους τους έχασα επειδή το σώμα τους είχε διαφορετική άποψη, άλλους από σκέτο εγωισμό και των δυο μας. Δεν υπάρχει πιο ηλίθιο πράγμα από το να χάνεις ανθρώπους από εγωισμό, αλλά αυτή είναι η ζωή: επώδυνη, παράλογη, άδικη, όχι δα και το πιο έξυπνο πράγμα στον κόσμο. Όσο αντέχει ο καθένας κι ό,τι έχει μέσα του, ο μόνος με τον οποίον μπορούμε στο τέλος να αναμετρηθούμε είναι ο εαυτός μας.

Olga Aikaterini Foundea | 6 Σεπτεμβρίου 2016

The Remains of the Day – photo: Eua Mpoumpalou, 9 Ιουλίου 2016