Σύλλογος Μεγάλος…

Ας μην βιαστούν κάποιες και κάποιοι να με «κακοχαρακτηρίσουν». Την πιο θεσπέσια εξήγηση για το τι σημαίνει πραγματικά καύλα θα την βρείτε στο άρθρο του ευπατρίδη της Αριστεράς Περικλή Κοροβέση: Η χαρά του Πάσχα.

Αυτός ο ποδοσφαιρικός ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ αποπνέει υγεία. Είναι ο «καυλός» μιας άνοιξης, που ας ελπίσουμε ότι δημιουργεί ελπίδες για μια γενικότερη «κοινωνική αναγέννηση». Μπορεί να είναι και το σημάδι μιας αναδημιουργίας που έχει ξεκινήσει και δεν είχε γίνει ακόμη αντιληπτή. Συνελόντι ειπείν, αν η ομάδα της αριστοκρατίας επιστρέφει σημαίνει ότι αναδύονται οι άριστοι και πάλι…

Football/Soccer is a gentleman’s game played by ruffians/hooligans, rugby is a ruffian’s/hooligan’s game played by gentlemen.

Για τα «ποδοσφαιρικά» δεν θέλω να γράψω… Το να σ΄ έχουν ξεγραμμένο στην αρχή της saison και να «επιστρέφεις από την κόλαση» δεν είναι απλά κάτι, είναι τα πάντα. Σχεδόν τίποτα άλλο δεν έχω να πω και υπάρχουν σίγουρα καταλληλότεροι και πιο ειδικοί που έχουν ήδη μιλήσει. Ο αθλητικός τύπος, και όχι μόνο, έχει γεμίσει από αναλύσεις  και συγχαρητήρια. Οι πανηγυρισμοί όμως κοπάζουν σιγά σιγά, όπως είναι αναμενόμενο, αλλά πρέπει να καταλαγιάσει και ο ενθουσιασμός. Δεν αναφέρομαι μόνο στον λατρεμένο μου Παναθηναϊκό αλλά κυρίως στο γενικότερο κλίμα και την συγκυρία. Ένα αρχαϊκό μειδίαμα είναι η επαρκής «εικόνα» για να να προαναγγείλλει την απαρχή. Στην συνηθισμένη γλώσσα, την καθημερινή, αυτό το λέμε συγκρατημένη αισιοδοξία.

Ας μην είναι αυτή μια ακόμη «Χαμένη Άνοιξη» για την Ελλάδα.