Γιατί αρρωσταίνουμε;

Η διαδικασία της παθογένεσης είναι μία φαινομενικά αχρείαστη και δυσάρεστη διαδικασία. Εδώ θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι πρόκειται για ένα αναπόσπαστο κομμάτι του κύκλου της Ζωής, χωρίς το οποίο η φυσική πραγματικότητα όπως τη γνωρίζουμε δεν θα ήταν η ίδια. Ο πρακτικός στόχος είναι να μπορέσουμε, κατανοώντας τα πράγματα όπως είναι, να ξεκινάμε την εξήγηση των φαινομένων χωρίς φόβο και χωρίς να πέφτουμε στην παγίδα των εμπόρων ειδικών της «υγείας», που η κύρια δουλειά και ειδίκευσή τους είναι το πως θα διατηρούν το άτομο σε πανικό και σε απόλυτη εξάρτηση από τις «αγωγές τους».

Ξεκινάμε με τη βασική αρχή ότι για να καταλάβουμε τι συμβαίνει θα πρέπει απαραίτητα η ανάλυση να γίνεται με γνώμονα την Υγεία και όχι την ασθένεια. Το παράδειγμα των κλινικών εξετάσεων- που υποβάλλονται όλοι οι «ασθενείς» – είναι χαρακτηριστικό. Οι εξετάσεις διενεργούνται για να βρουν κάτι και όχι για να μη βρουν. Η περιβόητη  «πρόληψη» που περίτεχνα έχει πλασαριστεί, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εναγώνια προσπάθεια να βαφτιστεί κάποιος άρρωστος το συντομότερο δυνατόν, ώστε να γίνει καταναλωτής των υπηρεσιών τους και φυσικά να μη βγει ποτέ από το φαύλο κύκλο. Κάποτε οι γιατροί «έβαζαν χέρι» και έπαιρναν ιστορικό. Τώρα σε στέλνουν για εξετάσεις. Που χρόνος….Με πιο απλά λόγια, για να διορθώσεις κάτι πρέπει να γνωρίζεις, πως είναι αυτό το κάτι όταν λειτουργεί σωστά και αυτό πρέπει να είναι το αντικείμενο της σπουδής του θεραπευτή, αλλά και η βάση του τρόπου που αντιλαμβάνεται τα πράγματα, εάν θεωρεί πως συμφέρον του είναι να γιατρεύει κι όχι να διαιωνίζει τη δυστυχία γύρω του νομίζοντας ότι δε θα αγγίξει τον ίδιο.

Ο ημερήσιος κύκλος έχει χοντρικά τέσσερις φάσεις. Ξύπνημα (εγρήγορση) κορύφωση της δραστηριότητας, σταδιακή πτώση, ανάπαυση και πάλι από την αρχή. Κάθε μέρα λοιπόν, ξεκινάμε ξεκούραστοι το πρωί κορυφώνουμε το μεσημέρι, είμαστε κουρασμένοι το βράδυ και κοιμόμαστε τη νύχτα. Όλο αυτό βέβαια είναι μία ιδανική και απλοϊκή περιγραφή ειδικά όταν μιλάμε για το τραγικό ον που λέγεται άνθρωπος που η διαδρομή του έχει δείξει ότι χωρίς μπελάδες δε ζει!

Αν δούμε τις φάσεις αυτές με περισσότερη προσοχή και μέσα στο πλαίσιο που κινείται ο σημερινός δυτικός ειδικότερα τύπος ανθρώπου, θα διαπιστώσει ότι η ανισορροπία του βρίσκεται στο γεγονός ότι η φάση της εγρήγορσης είναι πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με τη φάση της ανάπαυσης, σωματικά εγκεφαλικά και ψυχολογικά. Αλλά ας μη φύγουμε από την Υγεία. Κάθε μέρα ανάλογα με τη δραστηριότητα και την έντασή της, ο κάθε ένας από μας βιώνει στη φάση της πτώσης κάποια συμπτώματα. Ένας οικοδόμος ίσως έχει πόνο στη μέση, μία κομμώτρια στα πόδια, ένας υπάλληλος γραφείου πονοκέφαλο κοκ. Αν όμως ξεκουραστεί τη νύχτα, αν θρέφεται με φυσικές, ως επί τω πλείστον, τροφές, ενυδατώνεται και δε βιώνει επίσης ιδιαίτερες ψυχολογικές πιέσεις (ένα δυσάρεστο γεγονός, χρέη, κακές σχέσεις κλπ την επόμενη μέρα θα είναι και πάλι έτοιμος για δράση. Αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να δηλώσει άρρωστος, θα πάει μία βόλτα και όχι στο γιατρό ούτε θα πάρει lexotanil, παρότι η φάση της αποφόρτισης είχε κάποια παθολογικά συμπτώματα και όπως και να το κάνουμε κάτι θα τον στενοχώρησε κιόλας μέσα στην ημέρα. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι αυτή η καθημερινότητα συνεχίζεται επί μακρόν, όλοι θα μιλάμε για ένα υγιές φυσιολογικό άτομο. Αν αρχίσουμε τώρα να δυσκολεύουμε την κατάσταση προσθέτοντας σωματική και ψυχολογική καταπόνηση μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να αντέξει κάποιος, και υποβαθμίσουμε και την ποιότητα της τροφής του που είναι το καύσιμό του, τότε περνάμε σε μία δεύτερη κατάσταση που τα συμπτώματα της αποφόρτισης είναι εντονότερα και δεν μπορούν να απαλειφθούν απολύτως μέσα στο 24άωρο. Τότε είναι που αρχίζει μία κατάσταση «χρέους ανάπαυσης» το οποίο όλο και μεγαλώνει και φέρνει είτε εντονότερη εγρήγορση την ημέρα και έντονα συμπτώματα το βράδυ, είτε συμπτώματα και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η παγίδα στην οποία θα πέσει η μεγάλη πλειοψηφία θα είναι η κατανάλωση τονωτικών και διατροφικών ενεργειακών βομβών για να «βγει η  δουλειά» και στον αντίποδα παυσίπονων αντιφλεγμονωδών και ελαφρών αγχολυτικών για τα συμπτώματα. Κάπου εκεί έρχεται και το πιστοποιητικό του «αρρώστου» από το γιατρό και αρχίζει το πρόβλημα.

Αντί να σκεφτούμε ότι χρειαζόμαστε περισσότερη πλουσιότερη και καθαρότερη τροφή, αέρα, νερό, ήλιο, γείωση, άσκηση  ανάπαυση, να ξεκαθαρίσουμε τις σχέσεις μας και κυρίως να καταλάβουμε ότι το σώμα δεν τρελάθηκε ούτε γέρασε, αφήνουμε την ευθύνη σ αυτόν, που τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση για την επερχόμενη τελική παράδοσή μας.

Μέχρι εδώ ήταν τα εύκολα. Δε φαντάζει περίεργο ούτε μεταφυσικό το να πέφτει σιγά σιγά η απόδοση του οργανισμού και να νιώθουμε πιο κουρασμένοι πιο άκεφοι και πιο απαισιόδοξοι. Τι γίνεται όμως όταν μας χτυπάει την πόρτα ένα έμφραγμα ένα αυτοάνοσο νόσημα ο καρκίνος κλπ; Γιατί έπαθα γρίπη ξαφνικά; Γιατί ένα 10άχρονο παιδί να είναι διαβητικό; Γιατί ο οργανισμός επιτίθεται στον εαυτό του; Γιατί στις μέρες μας όλα αυτά και όχι ανέκαθεν; Γιατί κάποιες ασθένειες δε θεραπεύονται;

Μα επειδή δεν πρόκειται για ασθένειες, αλλά ως τέτοιες τις αντιμετωπίζουμε. Πως θα μας χαμογελάσει κάποιος που τον κοιτάμε σαν τον επίδοξο βιαστή; Είναι ακριβώς η ίδια διαδικασία που εξηγήσαμε παραπάνω! Είναι η ίδια διαδικασία απλώς υπερδιογκωμένη!

Ας ξαναγυρίσουμε στην Υγεία να δούμε τι μας διδάσκει. Στην αρχή περιγράψαμε τα συμπτώματα της ξεκούρασης, της αποφόρτισης του υγιούς ανθρώπου μέσα στο 24άωρο. Τα θεωρήσαμε φυσιολογικά και καθόλου ανησυχητικά. Την περίοδο όμως της αποφόρτισης και της ανάπαυσης τη γνωρίζουμε όμως ως κάτι καθημερινά αναγκαίο. Ποιος θεωρεί φυσιολογικό να μην κοιμηθεί κάθε μέρα;

Ας πάρουμε λοιπόν ως δεδομένο ότι κάποιος έχει να κοιμηθεί έξι μήνες δουλεύει ακατάπαυστα, τρώει μόνο επεξεργασμένες άδειες τροφές, δεν τον βλέπει το φως της μέρας, δέχεται μόνο εχθρότητα στις σχέσεις του και έχει και μία σημαντική απώλεια το διάστημα αυτό. Σε όλο αυτό το διάστημα βρίσκεται σε μία μόνιμη φάση «πρωινού» χωρίς να έρχεται η ώρα της ανάπαυσης ποτέ. Ας υποθέσουμε επίσης ότι ξαφνικά αυτό το μαρτύριο λήγει. Η Υγεία τι μας λέει; Μας λέει ότι ήρθε η ώρα της  αποφόρτισης και της ανάπαυσης.

Μπορεί να φανταστεί κάποιος πόσο έντονα θα είναι τα συμπτώματα, για πόσες εβδομάδες και πόσες μέρες θα κοιμάται μετά ο φίλος μας; Αυτό δεν θα το λέγαμε αρρώστια; Δε θα τρέχαμε στο γιατρό, στα νοσοκομεία; Δε θα παίρναμε φάρμακα; Δε θα κάναμε εγχειρήσεις; Και όλα αυτά πότε; Όταν ο «ασθενής» θα ήταν στη φάση της ανάρρωσης!!

Κάποιοι υποστηρίζουν -και πολύ σωστά- ότι ο καρκίνος είναι μία θεραπευτική διαδικασία της οποίας το διακόπτη κάποιος ξέχασε να κλείσει έγκαιρα.

Στην πραγματική ζωή, αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι το πότε και γιατί αυτός ο κύκλος διαταράχθηκε. Τι συνέβη και τι έκανα πριν εμφανιστεί η ασθένεια κι αυτό επειδή είμαι πεπεισμένος ότι ασθένειες υπάρχουν και μάλιστα πολύ σοβαρές. Είναι κάποιες οντότητες που χωρίς συγκεκριμένη αναγκαιότητα αποφασίζουν να προσβάλουν εμένα κι όχι το γείτονα.

Ας πάρουμε το παράδοξο των ιώσεων στα σχολεία, τα νηπιαγωγεία και τους παιδικούς σταθμούς. Εκεί έχουμε τα εξής δεδομένα: Όσο μικρότερη η ηλικία τόσο πιο πολλά παιδιά νοσούν και πιο συχνά. Για ποιο λόγο τα παιδιά όμως νοσούν εκεί και όχι στο σινεμά στην παιδική χαρά ή σε ένα παιδικό πάρτι; Γιατί όχι στο σπίτι; Γιατί νοσούν με την επιστροφή τους από την κατασκήνωση; Γιατί οι άντρες αρρωσταίνουν στο κέντρο νεοσυλλέκτων πιο συχνά και λιγότερο στις μονάδες; Είναι όλοι οι παιδικοί σταθμοί τα σχολεία και τα στρατόπεδα τόσο βρώμικα όπως και τα παιδιά των άλλων εκτός απ το δικό μας; Δεν είναι πιο λογικό το γεγονός ότι ένα μικρό παιδάκι στρεσάρεται όταν αποχωρίζεται τη μαμά του και πηγαίνει κάπου που δεν επιθυμεί; Όταν επιστρέφει αρρωσταίνει επειδή στο σπίτι ηρεμεί, επειδή στο σπίτι δε σιχαίνεται, επειδή στο σπίτι νιώθει ασφάλεια, επειδή στο σπίτι θα αναπαυθεί. Η Υγεία αυτό μας διδάσκει. Για να προλάβω ενστάσεις, προφανώς και μία άσχημη βιοχημική κατάσταση, τα φάρμακα, η κακές συνθήκες υγιεινής, η  κακή διατροφή, το γάλα, τα εμβόλια επιτείνουν την κατάσταση και κάνουν κάποιον πιο ευάλωτο, αλλά είναι μέρος της αιτίασης και όχι το σύνολο. Το ίδιο συμβαίνει και στις σοβαρές ασθένειες. Αυτό που μας μπερδεύει στις χρόνιες καταστάσεις που δε θεραπεύονται ποτέ είναι ότι αυτές αφορούν συγκρούσεις ψυχολογικές που είναι επανατροφοδοτούμενες, επανέρχονται δηλαδή και υποχωρούν με ένα περιοδικό ρυθμό, άρα οι φάσεις της εμφάνισης και της υποχώρησης είναι μόνιμα επαναλαμβανόμενες. Δεν έχουμε δηλαδή πάρει ποτέ το σήμα ότι ο συναγερμός έληξε οριστικά. Ασθένειες σαν τον καρκίνο από την άλλη πλευρά έχουν μοιραία κατάληξη και σύντομα, πρωτίστως επειδή έχουν το εύρημα του όγκου που μας πονάει όταν πάει να διαλυθεί (τότε τον βρίσκουμε) και επειδή είμαστε πάλι πεπεισμένοι ότι ο οργανισμός τον έφτιαξε για να αυτοκτονήσει. Έτσι ο πανικός δημιουργεί κι άλλους κι άλλους ώσπου έρχεται η χαριστική βολή με τη δηλητηρίαση των ακτινοβολιών και των χημειοθεραπειών να ολοκληρώσει το έργο.

Το τελευταίο ερώτημα και ίσως το πιο ενοχλητικό. Αν είναι όντως έτσι, γιατί δε μας το λέει σχεδόν κανείς; Ας κάνουμε λοιπόν μία τελευταία υπόθεση. Ας πούμε  ότι αυτό το κείμενο είναι ακριβές και πολύ λογικό και σωστό. Για ποιό λόγο να μην είναι η mainstream λογική; Θέλουν όλοι το κακό μας;

Η απάντηση βρίσκεται στο ότι αν επικρατήσει μία τέτοια προσέγγιση τότε δεν κινδυνεύει μόνο ή συμβατική αλλά και η εναλλακτική ιατρική. Σε κάποιους τομείς μάλιστα ίσως η συμβατική ιατρική να αποδειχθεί πιο «ανθεκτική» μπροστά στην αλήθεια. Όταν το σύστημα θέλει να αντιμετωπίσει μία αληθινή επανάσταση, δημιουργεί μία δική του. Όσο δηλαδή ύποπτη μονοθεϊστική υποδουλωτική και «μισή» είναι η συμβατική προσέγγιση, άλλο τόσο «μισή» μονοθεϊστική και υποδουλωτική μπορεί να αποβεί και η εναλλακτική όταν πάρει τη θέση του «καλού» απέναντι στο «κακό». Κάντε ένα διάλειμμα 10 λεπτών και σκεφθείτε τι θα έχει να πουλήσει κάποιος πλέον κι από τους μεν και από τους δε, αν κατανοηθούν βαθιά αυτά τα πράγματα. Αυτομάτως φεύγει ο φόβος άρα και η ανάγκη, να ακουμπήσεις και να τα ακουμπήσεις κάπου για να αγοράσεις ελπίδα. Πόσο επικίνδυνος θα ήταν ένας λαός χωρίς φόβο και ….ελπίδα; Όπως καμία χημειοθεραπεία δεν θεραπεύει, έτσι και κανένα βότανο, βιταμίνη, super food ή βελονισμός δεν μπορεί να θεραπεύσει. Όλα είναι απαραίτητα μεν, εργαλεία  μόνο δε, που συμβάλλουν στη θρέψη και αποτοξίνωση, το ενεργειακό ξεμπλοκάρισμα, όπως είναι και οι πραγματικοί φίλοι και οι ειλικρινείς σύντροφοι αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την υγιή νοοτροπία, τη λογική την Αρετή και την απόφαση ανάληψης της ευθύνης και προσωπικά αλλά κυρίως συλλογικά κάποια στιγμή. Δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση συμβιβασμού των δύο πλευρών. Ίσα ίσα, το ιστορικό αναπόφευκτο είναι μία σύγκρουση τόσο σφοδρή ώστε  να μείνει ζωντανό μόνο ότι έχει αξία και απ τους δύο. Αν θέλουμε να καταλάβουμε κάπως τη Φύση, ο μόνος δρόμος είναι να υποταχτούμε ολοκληρωτικά σ΄ αυτήν.

…συνεχίζεται…

|> Τάσος Παπαπέτρου

Σύμβουλος Ορθομοριακής Διατροφής

Δείτε Επίσης

Μισώ τους αδιάφορους

Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος.

error: Το περιεχόμενο προστατεύεται !!!