Ελληνικό Τσίρκο

Το 2005 και 9 μήνες περίπου μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου (4 Ιουλίου 2004) βρίσκομαι ένα μοιραίο βράδυ ανάμεσα στους θεατές της παράστασης του Τζιμάκου στο Luna Dark. Δεν ξέρω ακόμη και τώρα τι με οδήγησε να συνδέσω το «Ευρωπαϊκό» με αυτή τη νύχτα διασκέδασης και να ξεκινήσω κάπως έτσι. Αυτό μου το κείμενο θα εξελιχθεί μάλλον σε ένα χαοτικό βιωματικό παραλήρημα.

Το τραπέζι μας είναι κοντά στη σκηνή και στην παρέα υπάρχουν φίλες και φίλοι που γνωρίζουν το Τζιμάκο προσωπικά. Όπως έμαθα και κατάλαβα εκ των υστέρων, ο Τζιμάκος όταν κατεβαίνει στο κοινό για να κάνει αυτή την υπέροχη consommation που «την δένει» με το όλο πρόγραμμα «κτυπάει» σε τραπέζια με γνωστούς του και φίλους του για να αποφευχθεί κάποια χοντρή παρεξήγηση. Όπως το νιώθω και το αισθάνομαι ακόμη και σήμερα, κάνει πολύ σωστά. Η Ελληναρού και ο Ελληναράς δεν διαθέτουν χιούμορ και το αποδεικνύουν καθημερινά όταν το αστείο ή το σκωπτικό σχόλιο τους αφορά. Δεν αντιδρούν εκδηλώνοντας όλο τον κομπλεξισμό τους μόνο όταν κάτι τους αφορά προσωπικά αλλά και όταν αφορά το κόμμα ή την ιδεολογία τους, ή ακόμα κι όταν αναφερθείς σε έναν πολιτικό αρχηγό, πολιτικό ή καλλιτεχνικό πρόσωπο που θαυμάζουν. Διαθέτουν όπως θα μπορούσαμε να το πούμε κάπως διαφορετικά επιλεκτικές ευαισθησίες και επιλεκτικό «χιούμορ». Οι αριστεράντζες και ειδικότερα η «ευγενής» τάξη των κομματόσκυλων είναι πρωταθλητές κομπλεξισμού. Έχουν εδώ και χρόνια ξεκατινιαστεί, κυρίως με τον ΓΑΠ, που βλάκα τον ανεβάζουν και ηλίθιο τον κατεβάζουν. Το τελευταίο τους παιγνίδι είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης και του έχουν φορτώσει όλα τα ψυχικά νοσήματα που υπάρχουν. Δεν τους απασχολεί καθόλου αν με τον τρόπο αυτό στιγματίζουν τους ψυχικά νοσούντες και κάνουν απολιτίκ κριτική. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βγάλουν την χολή τους και να εκδηλώσουν την μνησικακία και την μισαλλοδοξία τους. Το ότι είναι κομπλεξάρες όλες/όλοι αυτές/αυτοί το αποδεικνύει το γεγονός ότι μόλις κάνεις την όποια κριτική στον Αλέξη ή τα κόμματά τους αντιδρούν με την επιλεκτική ευαισθησία που προανέφερα.

Δυστυχώς, το μάτι μου έπεσε στην ανάρτηση της Ολυμπίας Γεωργα: Άντε γαμήσου, Τζιμάκο… και μου ήρθε ένας ντουβρουτζάς. Η αγάμητου  άπαρτου και ανοργάσμου γωνία Ολυμπία (κρίμα το όνομα) παρότρυνε τον «χορτάτο» Τζιμάκο να πάει να γαμηθεί, πράγμα που αποδεικνύει αυτοδίκαια τους χαρακτηρισμούς μου γι΄ αυτή. Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι, που είχε γεμίσει ήδη από την ακρόαση της συνέντευξης του Τζιμάκου στην «Ελληνοφρένεια».

Αυτό το γελοίο υποκείμενο, ο Θύμιος Καλαμούκης, είναι ακριβώς αυτό που προσπαθεί να σατιρίσει ο «φουστανελάς» Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης, ένας μπαστουνόβλαχος αμόρφωτος Ελληναράς. Αμφότεροι νομίζουν ότι έχουν χιούμορ και πολιτική θέση. Την μόνη θέση που έχουν ο Θύμιος και ο έτερος καππαδόκης Αποστόλης είναι αυτή του γλειψίματος των όρχεων της εκάστοτε εξουσίας. Οι αριστεράντζες, από μόδα και κονόμα, την έπεσαν στον Τζιμάκο για να μας πουν την δική τους άποψη για την αριστερά και την πολιτική, λες και μας ενδιαφέρει… Ειδικά όταν έχεις καλεσμένο τον Τζιμάκο, «βγάζεις ειδήσεις» και τα σώψυχα του καλεσμένου σου και δεν πουλάς ιδεολογία και αριστεροσύνη. Τέτοια περίπου ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αυτές τις μέρες που μας πέρασαν, σε αναρτήσεις και σχολιασμό αρκετών αριστερών που εθίγησαν από τις απόψεις του Τζιμάκου όπως εκφράστηκαν όχι μόνο στην «Ελληνοφρένεια» αλλά και σε άλλες συνεντεύξεις που έδωσε για να προωθήσει την νέα του παράσταση. Ευτυχώς που στην ανάρτηση της αγάμητης κομπλεξικιάς υπάρχουν αρκετά σχόλια που «στολίζουν» κατάλληλα αυτή και την αριστερά που εκφράζει και έτσι δεν παίρνει η μπάλα όλη την ελληνική κοινωνία.

Τι κάνω λοιπόν κι εγώ… Χαρακτηρίζω με βάση τα δικά μου βιώματα και κριτήρια τις/τους εν λόγω γελοίους και κομπλεξικούς, κατ΄ επάγγελμα και κατά ευκαιριακή ιδεολογία αριστερούς, γιατί απλά ανταποδίδω τα ίδια, ή και χειρότερα. Έχω κάθε δικαίωμα να το κάνω, όχι γιατί ζούμε σε ανοικτή κοινωνία, που μάλλον δεν θα παραμείνει και τόσο ανοικτή αν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί είμαι large και open.

Επιστρέφω λοιπόν στο 2005 και στο Luna Dark, όταν ο Τζιμάκος αποκάλυψε ως εκ θαύματος ένα dildo (ομοίωμα πέους με δύο κεφάλια) σε απόσταση αναπνοής από την γκόμενά μου που κάθονταν ακριβώς μπροστά μου (δίπλα μου και ανάμεσα από εμένα και τον ψηλό της παρέας). Το καταχαρήκαμε όλοι στην παρέα και νομίζω, αν θυμάμαι καλά, όλο το μαγαζί που γελούσε μέχρι δακρύων. Ο συγκεκριμένος δονητής, ως αξεσουάρ της δουλειάς του Τζιμάκου και ως αντικείμενο της σκηνοθεσίας-σκηνογραφίας της παράστασης, ήταν της ποιότητας και του κόστους που απαιτεί η χρήση του. Οι δικοί μου δονητές και τα λοιπά accessories υπερέχουν κατά πολύ σε ποιότητα και ποικιλία γιατί προορίζονται για «σκληρή χρήση». Φροντίζω από μικρή (δηλ. από τότε) να έχω τα καλύτερα προϊόντα που κυκλοφορούν στην αγορά. Έναν παρόμοιο «dildo Ianus» (ή Janus) είχα φέρει, μαζί με την σούπερ ψηφιακή φωτογραφική που απαθανάτισε το ενσταντανέ, από το London όπου βρισκόμουν μια μέρα πριν την παράσταση. Είναι περιττό να αναφέρω ότι το εν λόγω dildo (όχι του Τζιμάκου, αλλά τον δικό μας) το δουλέψαμε, εγώ και η ερωμένη μου, μαζί και με άλλα accessories, το ίδιο βράδυ. Μια από τις καλύτερες νύχτες της ζωής μου, ίσως καλύτερη ακόμη και από την μεθυστική βραδιά στην Lisboa που σηκώσαμε την Ευρωπαϊκή Κούπα.

Ο Τζιμάκος ξέρει τόσο από διασκέδαση όσο και από προκαταρκτικά. «Ανάφτρα» ο Τζιμάκος.

Όπως είπα κάπου στην αρχή, αυτό το κείμενο είναι χαώδες. Αναρωτιέμαι λοιπόν, και έτσι καταλήγω, με μια ρητορική ερώτηση: Είναι δυνατόν να αλλάξουν την χώρα, την Ευρώπη και τον κόσμο προς το καλύτερο, άνθρωποι που δεν αυτοσαρκάζονται και είναι τόσο κομπλεξικοί….άνθρωποι που δεν έχουν αλλάξει οι ίδιοι, στο πέρασμα του χρόνου, στο παραμικρό…

Εντελώς προσωπικά, διαπιστώνω χειροτέρευση.