«στο Μουσείο Νεκρών Αντικειμένων»

Με την ευκαιρία της “παλλόμενης” πολιτιστικής επικαιρότητας αναδημοσιεύω από το 14… «στο Μουσείο Νεκρών Αντικειμένων»

Ο διάδρομος Κ-8 του “Μουσείου Νεκρών Αντικειμένων” αποτελούταν από ζώα των Αβοριγίνων της Κεντρικής Αυστραλίας που είχαν εξημερωθεί κατά τη διάρκεια του 13^ου αιώνα. Στα αόρατα ηχεία ακουγόταν ο τελευταίος δίσκος του Μελιτζανιά. Μονάχα που είχαν βάλει όλα τα τραγούδια να παίζουν ταυτόχρονα… Εκνευρισμένος από την ιεροσυλία αυτή προχώρησα στην αίθουσα Α-68, χωρίς να δω ούτε τα ιερά σκηνώματα των Καβουρό, ούτε τον τελευταίο κοάδειλο…

Η αίθουσα Α-68 ήταν δίπλα στην Β-59 και απέναντι στην Ι-92… γεγονός που με άγχωνε τρομερά κυρίως για παιδιάστικους λόγους. Κάθισα πάνω σε έναν γέρο-τραπεζάκι και έβγαλα από την τσέπη μου μια ωραία σοκολάτα αμυγδάλου. Την έφαγα βιαστικά και στη συνέχεια ήπια φυσικό χυμό πορτοκάλι με βανίλια και αλεσμένα δαμάσκηνα… συνδυασμός εκρηκτικός για το στομάχι ενός φίλου μου οστρακολόγου.

Όμορφη μέρα ήταν. Το περπάτημα στην οδό Τρόμπολα μου προκαλούσε πλήξη και ο ήλιος εκεί ψηλά μου θύμιζε ακόμα περισσότερο τον σοσειαλεισμό στην Αιλάδα. Η επίσκεψη σε ένα μουσείο λειτουργεί πάντα αντικαταθλιπτικά στην πονεμένη ψυχή ενός αποχυμωτή.

Προχώρησα στον καλλιτεχνικό διάδρομο Κ-15 και πέρασα στην αίθουσα της σύγχρονης πρωκτικής τέχνης που παρουσίαζε φέτος ανδρικές κωλοτρυπίδες. Όλα τα εκθέματα βρισκόταν πίσω από πολύ χοντρό γυαλί που σε συνδυασμό με το φωτισμό, προσέβαλαν έντονα την ευαίσθητη αισθητική μου. Στα δεξιά μου ήταν ένας βαλσαμωμένος κώλος ανοιγμένος πάνω σε ένα πιάνο και αριστερά μου ήταν ένας βαλσαμωμένος κώλος ανοιγμένος κάτω από ένα πιάνο. Ένα εξημερωμένο ρακούν με πλησίασε και μου είπε πως ο καλλιτέχνης ήθελε να σοκάρει το πιάνο. Του είπα ότι αν ήθελε να σοκαριστούν άσχημα τα πιάνα, να τα πάρω μαζί μου στο σπίτι δυο φίλων που μόλις βγήκαν απ’ το ψυχιατρείο. Αρνήθηκε να μου τα δώσει υποστηρίζοντας ότι τα πιάνα είχαν δεχθεί αρκετό σοκ από τις δυο κωλοτρυπίδες και ότι το γυαλί δεν τα άφηνε να βγουν από το φυσικό περιβάλλον. Δεν είχα καμιά διάθεση να φέρω αντίρρηση ή να διαφωνήσω, γιατί σίγουρα το ρακούν ήξερε πολλά περισσότερα περί τέχνης σε σχέση με ένα ηλεκτρονικό στραβοκατσάβιδο που είχα δει πέρσι σε προσφορά σε κάποιο φούρνο στη Γαρίτσα.

Αποφάσισα να συντομεύσω την επίσκεψη… η γυναίκα μου θα με περίμενε για φαγητό και δεν είχα προλάβει ακόμα να ψωνίσω σαλάμι για τη σαλάτα αλλαντικών που ήταν τόσο απαραίτητη στην καθημερινή μου διατροφή. Η συντομότερη έξοδος ήταν η Ε-34… οπότε έπρεπε να περάσω από τον διάδρομο Ι-6 που ήταν γνωστός στους κύκλους μας ως “ψωλοδιάδρομος”, εξαιτίας των εκθεμάτων του…

Στην αρχή του διαδρόμου στα δεξιά, βρισκόταν ένα μεγάλο νεκρό ψάρι που βρωμούσε φριχτά. Από το στόμα του εξείχε ένα ζαρωμένο μακρύ πέος. Στο ταμπελάκι έγραφε ότι ήταν το πέος του Όσιρι. Ενδιαφέρον μου φάνηκε αν και δεν ήξερα αν μύριζε πιο πολύ το ψάρι ή το πουλί του Όσιρι… Προχώρησα και είδα τον θηριώδη Φαλλό του Πρίαπου στα αριστερά, ένα ομοίωμα του Πάνα σε θριαμβευτική στύση στα δεξιά &  το θαυματουργό πέος του Φρέιρ στο οποίο έπεφτε τρελό προσκύνημα και λατρευόταν πολύ περισσότερο από το πέος του Σίβα. Είδα και άλλα πολλά μέχρι να φτάσω στην έξοδο αλλά εντύπωση μου έκαναν μόνο τα ψωλομοιώματα από το Kanamara Matsuri. Πριν την έξοδο υπήρχε και πωλητήριο με φαλλογλειφιτζούρια, φαλλοσοκολάτες & ψωλογλυφίδες…

Ήταν ένα γεμάτο πρωινό και γεμάτος έμπνευση αγόρασα μισό κιλό σαλάμι από τον μανάβη που ήταν δίπλα στο συνοικιακό μουσείο και έκανα κίνηση για το σπίτι. Στο δρόμο έγραψα ένα βιβλίο με ποιήματα. Μπαίνοντας σπίτι, φίλησα την όμορφη γυναίκα μου, έφαγα το υπέροχο φαγητό που μου είχε ετοιμάσει και της είπα “σ’αγαπώ“. Την ίδια ώρα ο γείτονας, κάνοντας πρακτική στο καινούριο του τρομπόνι, έπαιζε εναλλάξ τον εθνηκώ ίμνο & τον γλάρο της Βουγιουκλάκη…