Έτσι θα τον θυμάμαι πάντα…

Ήταν φίλος μου. Αγαπιόμασταν πολύ, δουλέψαμε μαζί, του θύμωνα αλλά για πολύ λίγο- γιατί πάντα με έκανε και γέλαγα. Βγαίναμε έξω, κάναμε αλητείες και όποτε τον χρειάστηκα ήταν πάντα δίπλα μου. Έλεγε ότι ήταν αδελφός. Και ήταν. Ο Βλάσσης ήταν η χαρά της ζωής και πάντα έτσι θα τον θυμάμαι. Συγκινούμαι και βουρκώνω μερικές φορές αλλά πάντα με μια υποψία χαμόγελου……

Κλασσικός Τοξότης, ήταν ένα «φεύγα» άτομο και πάρα πολύ καλό παιδί. Όταν με έστηνε για κάμποση ώρα στα ραντεβού μας και εγώ έβγαζα καπνούς απ’ τα νεύρα, άλλαζε την φωνή του – την έκανε σαν comic– και μου πετούσε μια αστεία ατάκα, που δεν γινόταν να μην σκάσω στα γέλια. Έτσι τέλειωνε το συμβάν και προχωρούσαμε πάρα κάτω. Τον γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και μείναμε φίλοι μέχρι τέλους.

Δουλέψαμε μαζί στην CBS όταν έκανα προβολή για τους δίσκους του. Τον πήγα στον Ντίνο Διαμαντόπουλο για μια φωτογράφηση που απ’ ότι έλεγε ήταν η καλύτερη της ζωής του. Έγραφα γι’ αυτόν στην Μανίνα, με γνώρισε στην Αλίκη για να κάνω όλη την επικοινωνία του Βίκτωρ Βικτώρια, και έτσι άρχισα να μπαινοβγαίνω στο σπίτι της οδού Στησιχώρου και μάλιστα να μπαίνω και στα άδυτα της Αλίκης. Στην κρεβατοκάμαρα της. Εκεί, που στο μπάνιο της, πάνω από την λεκάνη της τουαλέτας είχε κρεμασμένη την φωτογραφία της με τον διάδοχο Κωνσταντίνο. Αξέχαστα πάρτι, αξέχαστες βραδιές με την Αλίκη να φοράει ποδιά της κουζίνας και να μας τηγανίζει ψάρια στις 2 μετά τα μεσάνυχτα……

Ατελείωτες βραδιές που βγαίναμε παρέα στα club: Στο Roxy, στο Εργοστάσιο… με την Λάσκαρη, στο party που οργάνωσα για τους Roxy Music, είχαν έρθει με την Αλίκη, και ο Bryan Ferry είχε λυσσάξει να του την γνωρίσω. Ο Βλάσσης στην Σκιάθο μεanimal print μαγιό, δεκαετίες πριν γίνουν μόδα τα animal print. Μια φίλη μας τον ρώτησε: «Βλάσση αληθεύει ότι την έχεις μεγάλη;» και εκείνος πολύ απλά και φυσικά, μέρα μεσημέρι στην παραλία, της απάντησε, «κατέβασε μου το μαγιό για να δεις».Έτσι ήταν ο Βλάσης. Οι αναμνήσεις πέφτουν βροχή, το ίδιο και οι εικόνες από το παρελθόν…. Δεν μπορώ να τις συμμαζέψω.

Ο Βλάσσης Μπονάτσος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Νοεμβρίου του 1951. Παιδί μιας αστικής οικογένειας, σπούδασε υποκριτική στο Λονδίνο, αλλά συνέδεσε το όνομά του κατ’ αρχήν με την ελληνική ροκ μουσική σκηνή της δεκαετίας του ’70. Ήταν ο τραγουδιστής και στιχουργός των θρυλικών «Πελόμα Μποκιού». Το συγκρότημα διέγραψε μια πολύ σύντομη πορεία, μόλις δύο ετών, πρόλαβε ωστόσο και δύο δίσκους να βγάλει και 2-3 μεγάλες επιτυχίες, με γνωστότερο τον περίφημο«Γαρύφαλλο». Τα φώτα της δημοσιότητας για τον Βλάσση Μπονάτσο δεν υπήρξαν βέβαια εκτυφλωτικά όσο ήταν στους «Πελόμα Μποκιού», όσο ήταν στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη και σαν συνεργάτης της και σαν σύντροφός της. Σταθμός στην καριέρα του ήταν ο ρόλος τού Che στο μιούζικαλ του Tim Rice Evita, όπως και στο Βίκτωρ Βικτώρια. Ο επόμενος σταθμός στην -μετά τη Βουγιουκλάκη-καριέρα του ήταν η συμμετοχή του στους «Απαράδεκτους» που έκαναν τεράστια τηλεοπτική επιτυχία. Στους Απαράδεκτους έκανα την μουσική επιμέλεια, αλλά ήταν πολλές οι φορές που βρισκόμουν και στα γυρίσματα. Δεν θα ξεχάσω φυσικά όλους- τους πάντες- έτοιμους για γύρισμα να περιμένουμε τον Βλάση, που όπως πάντα έφτανε αργοπορημένος……

Έκτοτε, με σποραδικές μουσικές εμφανίσεις και με δισκογραφικές, κινηματογραφικές, ή θεατρικές συμμετοχές, στράφηκε κυρίως στην τηλεόραση. Ακομπλεξάριστος, φωνακλάς, ετοιμόλογος, με χιούμορ και ατάκα, βρήκε εκεί το φυσικό του χώρο. Παρουσιαστής σε τηλεπαιχνίδια και σόουμαν, παρουσιάζει επί σειρά ετών τα «Άλλα Κόλπα». Έτσι καθιερώθηκε ως αγαπημένη τηλεοπτική προσωπικότητα, ζώντας και τις καλές και τις κακές επιπτώσεις αυτής του της ιδιότητας.

Όταν βγαίναμε και κάναμε παρέα με την Λάσκαρη, δεν είχε περάσει από κανενός μας το μυαλό ότι κάποια στιγμή ο Βλάσσης θα παντρευόταν την Μάρθα, την κόρη της Ζωής. Κι όμως με τη Μάρθα αγαπήθηκαν, έζησαν μαζί στο υπέροχο διαμέρισμα στον περιφερειακό του Λυκαβηττού (απίστευτες εποχές), και απέκτησαν μια κόρη, τη Ζένια.

Άνθρωπος με πολυδιάστατο ταλέντο και ενθουσιώδη χαρακτήρα ο Βλάσσης Μπονάτσος, με την προσωπική του διαδρομή στο τραγούδι, το θέατρο και την τηλεόραση, άφησε το δικό του ιδιαίτερο στίγμα στο χώρο του θεάματος και κέρδισε την αγάπη του κοινού. Πέθανε πρόωρα, στις 14 Οκτωβρίου του 2004, σε ηλικία 53 ετών. Σύμφωνα με το ανακοινωθέν ο θάνατός του οφειλόταν σε «αποφρακτική οιδηματώδη λαρυγγίτιδα».

Την αγαπημένη του φωτογραφία (που του είχα κάνει με τον Ντίνο Διαμαντόπουλο) μου την υπέγραψε. Για να μην την χάσω την έχω σε κάδρο: «Στον αδελφό μου Νίκο, παντοτινή αγάπη, πίστη, φιλία, για να θυμάσαι όταν με βλέπεις, και να βλέπεις όταν θυμάσαι. Με πολλή πολλή αγάπη Βλάσσης».

Πηγή: το προσωπικό ιστολόγιο του Νίκου Μουρατίδη